Με αφορμή το πρώτο άλμπουμ του που κυκλοφορεί τώρα από τις Holotype Editions, 13 χρόνια μετά το θάνατό του
ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ
Ο Στέφανος Βασιλειάδης (1933-2004) υπήρξε μια τρανή περίπτωση για την ελληνική σύγχρονη μουσική – περίπτωση, που παραμένει άγνωστη σ’ εκείνο που αποκαλούμε «πλατύ κοινό». Κάτι μάλλον αναμενόμενο. Ο Βασιλειάδης υπήρξε διακεκριμένος και βραβευμένος συνθέτης τόσο των απλών φορμών (παιδικά τραγούδια), όσο και της πιο… σκληρής πρωτοπορίας (με έργα τύπου Ιάννη Ξενάκη – πολύτεχνα κ.λπ.), ενώ διακρίθηκε περαιτέρω και ως μουσικολόγος, συγγραφέας μουσικών κειμένων, διευθυντής και θιασώτης χορωδιών, δάσκαλος-μουσικοπαιδαγωγός και άλλα τινά (π.χ. ψυχή του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας), που μένει να ανακαλυφθούν απ’ όσους δεν τα γνωρίζουν και να αξιολογηθούν (και) από τους σημερινούς επαΐοντες. Αν το έργο του δεν έγινε γνωστό ευρύτερα, ούτε ενόσω ζούσε, οφειλόταν, πάντως, και στη σεμνότητα του χαρακτήρα του. Το 1985 ο Στέφανος Βασιλειάδης είχε τυπώσει το πολύ καλό βιβλίο του «Για τη Μουσική» [εκδόσεις Citibank], ένα θαυμάσιο ανάγνωσμα σχετικό με την ιστορία της Μουσικής από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, που περνούσε από κάθε μήκος και πλάτος της γης από κάθε πολιτισμό, από κάθε εποχή. Φυσικά, υπήρχε και κεφάλαιο για τη σύγχρονη ελληνική μουσική, στο οποίο αναφέρονταν όλοι οι διακεκριμένοι Έλληνες συνθέτες (πολλοί και με φωτογραφίες τους). Εννοώ τους Σκαλκώτα, Δραγατάκη, Παπαϊωάννου, Αδάμη, Λογοθέτη, Ξενάκη, Χρήστου, Τερζάκη, Αντωνίου κ.ά. Σ’ όλο αυτό το κεφάλαιο δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά στο πρόσωπο και το έργο του, η παραμικρή νύξη στο όνομά του, όταν η θέση του, ασυζητητί, ήταν ανάμεσα σε όλους τους προαναφερθέντες! Το εξώφυλλο του LP των Holotype Editions Προσφάτως συνέβη κάτι ανέλπιστο σε σχέση με το πρωτοποριακό δισκογραφημένο έργο τού Στέφανου Βασιλειάδη, που είναι ούτως ή άλλως ελαχιστότατο και που αποτελεί την αφορμή, φυσικά, γι’ αυτό το κείμενο. Τυπώθηκε, εννοούμε, ένα LP από την ελληνική εταιρεία Holotype Editions με δύο έργα του, τα Εν Πυρί (1973) και Βάκχες (1974). Αυτό το άλμπουμ είναι το μοναδικό που υπάρχει με σύνθετα έργα του Βασιλειάδη και κυκλοφορεί 13 ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό του.
Το έργο έχει ζωντάνια και σαφήνεια και μαζί με το Εν Πυρί της πρώτης πλευράς συναποτελούν ένα σπάνιο βινυλιακό ακρόαμα, που έλειπε, ασυζητητί, από την ελληνική δισκογραφία.
Να υπενθυμίσουμε, εδώ, πως προχωρημένα έργα του συνθέτη ακούγονται και στις εξής παλαιές εκδόσεις-συλλογές: Τα μυστικά τραγούδια της σιωπής στο LP «4η Ελληνική Εβδομάδα Σύγχρονης Μουσικής #3» [EMI/Odeon, 1973], ο Κουκλόκοσμος στο LP «Ελληνική Ηλεκτρονική Μουσική -1» [EMI/Odeon, 1974], το Εν Πυρί (άλλη εκτέλεση απ’ αυτήν της Holotype) στο CD “Works by Greek Composers” [Motivo, 1995] και ακόμη το Δίκη-Έλεος στην κασετίνα «Από την Ελληνική Μουσική Πρωτοπορία του 20ου αιώνα» [ETEBA, 1997]. Ίσως, δε, να υπάρχει και κάτι ακόμη σε CD…
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο εδώ: www.lifo.gr
